کد مطلب:286630 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:293
کرامتی از حضرت معصومه
چون تمام نعمت های مادّی و معنوی اهل قم، به بركت حضرت فاطمه معصومه علیهاالسلام است و ما همگی از بركت قبر مطهرش متنعّم هستیم، از انصاف به دور است كه در این كتاب از فضائلش نشود؛ بر این اساس چكیده كرامتی را كه صاحب انوار المشعشعین در كتابش به عنوان یك امر متواتر درج نموده، در این نوشتار می آوریم. ایشان می نویسد: یكی از خدّام آستانه مقدّسه حضرت معصومه به نام میرزا اسد اللَّه، از ناحیه پاگرفتار بیماری شقاقلوس (بی حسّی و فاسد شدن عضوی از اندام) گشته، جراحان بالاتفاق نظر به قطع پای ایشان دادند، تا بیماری به دیگر اعضا سرایت نكند.
ایشان می گوید: حال كه بناست فردا پایم را قطع كنند، امشب مرا به حرم مطهر حضرت معصومه ببرید. او را به دوش می كشند و به حرم می آورند. خدّام در را بسته و او را به حال خود وا می گذارند، وی از فشار درد تا صبح صادق فریاد می زند. هنگام صبح خوابش می برد و در عالم خواب خانم مجلّله ای را مشاهده می كند كه به او می گوید: ترا چه می شود؟ جواب می دهد: پایم فاسد شده و از خدا می خواهم كه یا مرا مرگ دهد و یا شفا بخشد.
آن خانم گوشه مقنعه خود را چندین دفعه به پای او مالیده می فرماید: تو را شفا دادیم. عرض می كند: شما كی باشید؟ می فرماید: فاطمه دختر موسی بن جعفر.
او از خواب بیدار می شود و خود را سالم می یابد. فریادش بلند می شود كه در را باز كنید، شفا گرفتم. خدّام در را باز كرده، وی را خندان و سالم می بینند.
شگفت اینكه مقداری پنبه نزد او یافت می شود كه هر مریضی آن را به موضع درد خود می مالید شفا [1] می یافت، ولی در خرابی سیل قم آن پنبه مفقود گردید.
حضرت معصومه در سال (201) قمری در شهر قم، بعد از هفده روز بیماری وفات یافت و در مقبره ای در محلّ فعلی مدفون گردید، و بعدها چهار زن دیگر از خواتین اهل بیت علیهم السلام در كنار او دفن شدند.
ابتدا زینب دختر حضرت جوادعلیه السلام سقفی از بوریا بر قبر بنا كرد. در سال (529) قمری شاد بیگم، از زنان خاندان امیر تیمور گوركانی، گنبد منور را ساخت، و در سال (925) قمری به دستور شاه [2] اسماعیل صفوی تجدید بنا شد و بعدا فتحعلی شاه قاجار، گنبد را طلا نمود.
طبق روایتی كه در كتاب كامل الزیارات مذكور است، امام جوادعلیه السلام فرمود:
وَمن زار عمّتی بقم فله الجنّة [3] .
یا رب چه قشنگ است و چه زیبا حرم قم
چون جنّت اعلا، حرم محترم قم
بانوی جنان، اخت رضا، دختر موسی
دُردانه زهرا و ملائك، خدم قم
این مژده بس او را كه بهشت است جزایش
هر كس كه زیارت كندش در حرم قم
ایشان می گوید: حال كه بناست فردا پایم را قطع كنند، امشب مرا به حرم مطهر حضرت معصومه ببرید. او را به دوش می كشند و به حرم می آورند. خدّام در را بسته و او را به حال خود وا می گذارند، وی از فشار درد تا صبح صادق فریاد می زند. هنگام صبح خوابش می برد و در عالم خواب خانم مجلّله ای را مشاهده می كند كه به او می گوید: ترا چه می شود؟ جواب می دهد: پایم فاسد شده و از خدا می خواهم كه یا مرا مرگ دهد و یا شفا بخشد.
آن خانم گوشه مقنعه خود را چندین دفعه به پای او مالیده می فرماید: تو را شفا دادیم. عرض می كند: شما كی باشید؟ می فرماید: فاطمه دختر موسی بن جعفر.
او از خواب بیدار می شود و خود را سالم می یابد. فریادش بلند می شود كه در را باز كنید، شفا گرفتم. خدّام در را باز كرده، وی را خندان و سالم می بینند.
شگفت اینكه مقداری پنبه نزد او یافت می شود كه هر مریضی آن را به موضع درد خود می مالید شفا [1] می یافت، ولی در خرابی سیل قم آن پنبه مفقود گردید.
حضرت معصومه در سال (201) قمری در شهر قم، بعد از هفده روز بیماری وفات یافت و در مقبره ای در محلّ فعلی مدفون گردید، و بعدها چهار زن دیگر از خواتین اهل بیت علیهم السلام در كنار او دفن شدند.
ابتدا زینب دختر حضرت جوادعلیه السلام سقفی از بوریا بر قبر بنا كرد. در سال (529) قمری شاد بیگم، از زنان خاندان امیر تیمور گوركانی، گنبد منور را ساخت، و در سال (925) قمری به دستور شاه [2] اسماعیل صفوی تجدید بنا شد و بعدا فتحعلی شاه قاجار، گنبد را طلا نمود.
طبق روایتی كه در كتاب كامل الزیارات مذكور است، امام جوادعلیه السلام فرمود:
وَمن زار عمّتی بقم فله الجنّة [3] .
یا رب چه قشنگ است و چه زیبا حرم قم
چون جنّت اعلا، حرم محترم قم
بانوی جنان، اخت رضا، دختر موسی
دُردانه زهرا و ملائك، خدم قم
این مژده بس او را كه بهشت است جزایش
هر كس كه زیارت كندش در حرم قم
[1] انوار المشعشعين ص 217.
[2] تاريخ دار الايمان قم از محمّد تقي بيك ارباب، ص 35 و تاريخ قم از ناصر الشريعه، ص 80 - 75.
[3] كامل الزيارات، باب 106ص 338.